读阮籍咏怀十七首

dú ruǎn jí yǒng huái shí qī shǒu
读阮籍咏怀十七首

rén shēng tiān dì jiān, rú huā kāi chūn shí.
人生天地间，如花开春时。
yù qíng jí xīn róng, yù yǔ hái lí pī.
遇晴即欣荣，遇雨还离披。
qíng yǔ yóu shàng cāng, rǔ huā hé bēi wèi.
晴雨由上苍，汝花何悲为。
xiǎn yǔn ruǎn sì zōng, fàng dá shì suǒ tuī.
显允阮嗣宗，放达世所推。
yōu sī dú shāng xīn, zuò wéi shí qī shī.
忧思独伤心，作为十七诗。
gǎn kǎi huái xīn suān, shì wèi dá tiān lǐ.
感慨怀辛酸，似未达天理。
jì hǎo wáng zǐ qiáo, yòu jìn qīng bó zi.
既好王子乔，又晋轻薄子。
shàn shàn yòu è è, hǎo shēng ér è sǐ.
善善又恶恶，好生而恶死。
rú hé dé huī chēng, kǒu bù guà zāng pǐ.
如何得徽称，口不挂臧否。